Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Όταν φεύγουν άνθρωποι απ' τη ζωή σου...

Εγκαταστάθηκαν στο διπλανό διαμέρισμα μία βδομάδα μετά την δική μου τακτοποίηση στο δικό μου σπιτικό. Συνομήλικη η κοπέλα, δύο-τρία χρόνια μικρότερος ο νεαρός. Άρτι αφιχθείς εκ Τσεχίας, παρακαλώ, για Εράσμους...
Όταν τους πρωτοείδα, δε θα μπορούσα να πιστέψω ότι θα κάναμε παρέα, κι όμως κάναμε! Πολύ συμπαθητικά παιδιά και τα δύο, ήρθαν στα νότια προάστια για να είναι κοντά στη θάλασσα, που στην πατρίδα τους φυσικά δεν υπάρχει. Μάθανε ελληνικά (ειδικά με την κοπέλα μπορούσα να συζητήσω ακόμα και για θέματα πολύπλοκα που απαιτούσαν ειδικό λεξιλόγιο), ταξιδέψανε στην Ελλάδα, γνώρισαν το ελληνικό πανεπιστήμιο (δυστυχώς γι' αυτούς! Το φυσάνε και δεν κρυώνει...χιχιχιχι) και καλώς ή κακώς έγιναν και κομμάτι της δικής μου καθημερινότητας.
Τώρα ετοιμάζονται να φύγουν... Νομίζω ότι θα μου λείψουν... Δε μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να φεύγουν... με οποιοδήποτε τρόπο...ανθρώπους που τους νοιάζομαι... Αλλά μου θύμισαν μερικά πράγματα με την παρουσία τους. Μου θύμισαν ότι δεν έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου με την εκπαίδευση και ότι μου αρέσει πάρα πολύ να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που προέρχονται από άλλες χώρες, πολιστισμούς, νοοτροπίες κτλ. κτλ. Εγώ μπορεί να τους έμαθα μόνο τάβλι, 5 λέξεις στα ελληνικά (βρισιές ως επί το πλέιστον) καιτα δρομολόγια των λεωφορείων, αλλά εκείνοι μου θύμισαν κάτι πολύ σημαντικότερο (χωρίς να το καταλάβουν βέβαια): ποτέ δεν είναι αργά για να ξανασκεφτείς τις επιλογές σου και να τις αλλάξεις. Όλα κινούνται, όλοι κινούνται, οι σκέψεις, οι επιλογές αλλάζουν... τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει σταθερό παρά μόνο οι αξίες, τα πιστεύω (ενίοτε) και οι σχέσεις που αγαπάμε.

Περιμένω τον επόμενο γείτονα (γειτόνισσα είναι νομίζω) και μένω με την ανάμνηση των συμπατριωτών του αγαπημένου μου Κούντερα... Ευτυχώς μου άφησαν δύο γάτες να μου τους θυμίζουν...και να τις ταίζω (ευτυχώς δεν είναι τέσσερις! Τις δύο τις πήραν μαζί τους στην Τσεχία!)

8 σχόλια:

Kος Μηδενικός είπε...

Δεν υπάρχει χειρότερο να φεύγουν από τη ζωή σου άνθρωποι που αγαπάς. Πάντα έχουν κάτι να σου αφήσουν...την ανάμνηση. Αλλά όσο να το κάνουμε...κανείς δεν προτιμά να ζει με αναμνήσεις, αλλά με βιώματα. Όταν δεν έχεις επιλογή βέβαια, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς...τι να κάνουμε!

Dimosthenis είπε...

Αναμνήσεις και βιώματα... ποια η διαφορά τους καλέ μου Ζερό;

the boy with the arab strap είπε...

ευκαιρια να πας να τους βρεις , να κανεις το ταξιδακι σου , οι ανθρωποι οπως ερχονται , ξαφνικα φευγουν , χωρις να μας το λενε πολλες φορες .

Kος Μηδενικός είπε...

Χρησιμοποίησα τον όρο βίωμα σαν παροντικό όρο...μάλλον λάθος επιλογή λέξης! Εννοώντας κάτι που συνεχίζει να βιώνεται!

sCaTterBraiN είπε...

εγώ πάντως σου εύχομαι οι επόμενοι να είναι τσέχοι και να δουλεύουν στην bel ami. εκεί να δεις πως θα σου λείψουν όταν φύγουν.
;-)
καλή εβδομάδα!

Dimosthenis είπε...

@OFF: το παράξενο είναι ότι στις επόμενες συναντήσεις και οι δύο πλευρές έχουν αλλάξει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ίσως να αναπολείς αυτά που ζήσατε όταν ήσαστε μαζί.

Dimosthenis είπε...

Zero Point, το κατάλαβα! Απλά ήθελα να αποδείξω ότι ακόμα δεν έχεις επιστρέψει από τις διακοπές σου! Είσαι ακόμα εκεί... :)

Dimosthenis είπε...

Scatteraki μου, σε αυτή την περίπτωση, αλλάζω δουλειά! Θα φροντίσω να βρεθούμε στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον για να περνάω περισσότερες ώρες με τα αγαπημένα μου γειτονάκια!
Καλή εβδομάδα!