Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Η φιλανθρωπία του forward

Hi All,

The mother is 29 years old. Her baby girl by the name of Manuela has a
very rare disease and she needs to have an operation done but her
parents cannot afford to pay for the operation. That is where we ask
you to please help this little angel.

It you can send the mail to at least three people she will get 32 cents
per e-mail.
Please help this family.

Το έλαβα σήμερα το πρωί (μαζί με τις αντίστοιχες φωτογραφίες που δεν υπάρχει λόγος να αναρτήσω φυσικά), από μία συνάδελφο που συνηθίζει να στέλνει παρόμοια e-mails. Φυσικά, δεν ήταν το πρώτο τέτοιο e-mail που διάβαζα, αλλά βγήκα από τα ρούχα μου με το συγκεκριμένο, όχι εξαιτίας του περιεχομένου του... αλλά επειδή ένιωσα κάτι μέσα μου να επαναστατεί, σε σημείο που άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως ξαφνικά έγινα μισάνθρωπος. Εκεί τελικά κατέληξε το ανθρώπινο ενδιαφέρον, η συμπόνοια; Πατάμε το forward και γινόμαστε αυτομάτως καλύτεροι άνθρωποι; Όσες περισσότερες επαφές στο πεδίο "TO:" τόσο καλύτεροι γινόμαστε; Τι είναι αυτή η λούμπα που έχουμε πέσει μέσα πολλοί από μας; Ακόμα το σκέφτομαι. Είπα να το σκεφτούμε μαζί...

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Η Βενεζουέλα εισβάλλει στο Ηρώδειο...




Όσοι πήγατε στο Ηρώδειο την περασμένη Τετάρτη, καταλάβατε περί τίνος πρόκειται...
Όσοι δεν ήσασταν εκεί, δείτε το βίδεο και ψάξτε να βρείτε κι άλλα. Ήταν απλά υπέροχα τα παιδιά... τα λόγια είναι φτωχά να περιγράψουν την ενέργεια και το πάθος τους.

Όταν φεύγουν άνθρωποι απ' τη ζωή σου...

Εγκαταστάθηκαν στο διπλανό διαμέρισμα μία βδομάδα μετά την δική μου τακτοποίηση στο δικό μου σπιτικό. Συνομήλικη η κοπέλα, δύο-τρία χρόνια μικρότερος ο νεαρός. Άρτι αφιχθείς εκ Τσεχίας, παρακαλώ, για Εράσμους...
Όταν τους πρωτοείδα, δε θα μπορούσα να πιστέψω ότι θα κάναμε παρέα, κι όμως κάναμε! Πολύ συμπαθητικά παιδιά και τα δύο, ήρθαν στα νότια προάστια για να είναι κοντά στη θάλασσα, που στην πατρίδα τους φυσικά δεν υπάρχει. Μάθανε ελληνικά (ειδικά με την κοπέλα μπορούσα να συζητήσω ακόμα και για θέματα πολύπλοκα που απαιτούσαν ειδικό λεξιλόγιο), ταξιδέψανε στην Ελλάδα, γνώρισαν το ελληνικό πανεπιστήμιο (δυστυχώς γι' αυτούς! Το φυσάνε και δεν κρυώνει...χιχιχιχι) και καλώς ή κακώς έγιναν και κομμάτι της δικής μου καθημερινότητας.
Τώρα ετοιμάζονται να φύγουν... Νομίζω ότι θα μου λείψουν... Δε μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να φεύγουν... με οποιοδήποτε τρόπο...ανθρώπους που τους νοιάζομαι... Αλλά μου θύμισαν μερικά πράγματα με την παρουσία τους. Μου θύμισαν ότι δεν έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου με την εκπαίδευση και ότι μου αρέσει πάρα πολύ να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που προέρχονται από άλλες χώρες, πολιστισμούς, νοοτροπίες κτλ. κτλ. Εγώ μπορεί να τους έμαθα μόνο τάβλι, 5 λέξεις στα ελληνικά (βρισιές ως επί το πλέιστον) καιτα δρομολόγια των λεωφορείων, αλλά εκείνοι μου θύμισαν κάτι πολύ σημαντικότερο (χωρίς να το καταλάβουν βέβαια): ποτέ δεν είναι αργά για να ξανασκεφτείς τις επιλογές σου και να τις αλλάξεις. Όλα κινούνται, όλοι κινούνται, οι σκέψεις, οι επιλογές αλλάζουν... τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει σταθερό παρά μόνο οι αξίες, τα πιστεύω (ενίοτε) και οι σχέσεις που αγαπάμε.

Περιμένω τον επόμενο γείτονα (γειτόνισσα είναι νομίζω) και μένω με την ανάμνηση των συμπατριωτών του αγαπημένου μου Κούντερα... Ευτυχώς μου άφησαν δύο γάτες να μου τους θυμίζουν...και να τις ταίζω (ευτυχώς δεν είναι τέσσερις! Τις δύο τις πήραν μαζί τους στην Τσεχία!)

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Γιαούρτι από τον τόπο σου




Είναι λίγο παλιό το θεματάκι, αλλά το θυμήθηκα με αφορμή ένα γνωστό μου που παριστάνει τον τουρίστα στο κέντρο της Αθήνας. Αν το είχατε ακούσει, σίγουρα θα το θυμάστε το περιστατικό με τον παππού από τους Δελφούς που κατάντησε να καμαρώνει σαν το γύφτικο σκεπάρνι σε συσκευασία τούρκικου γιαουρτιού στα ράφια σκανδιναβικών σούπερ μάρκετ. Πού να το φανταστεί ο έρμος ότι η αφεντιά του (μαζί με όλα τα πατροπαράδοτα αξεσουάρ) θα φιγουράριζε πάνω στο στραγγιστό;

Το περιστατικό δεν έχει να μας πει τίποτα άλλο από το να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά! Ο καημένος ο παππούς πήγε να στηθεί να βγάλει μια φωτογραφία από την καλή του την καρδιά και είδατε τι έπαθε. Και σας ρωτώ. Πόσες φορές, ενώ βολτάρατε στο κέντρο, δεν άστραψε μπρος στα μάτια σας το φλας ενός γιαπωνέζικου νάνου; Πόσες φορές δεν χωθήκατε μπροστά από ανέμελους τουρίστες που απαθανάτιζαν την Ακροπολή προσπαθώντας να πετύχουν τον πιο καλό φωτισμό και το καλύτερο χαμόγελο;
Σίγουρα πολλές... Δεν περιμένω απάντηση.

Για ρίξτε μια γύρα σε σελίδες σουπέρ μάρκετ μπας και σας δούμε να σας καμαρώσουμε!

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Μας πήρε και μας σήκωσε.....






Το θυμήθηκα αυτό το τραγουδάκι και είπα να το μοιραστώ μαζί σας... Αισιόδοξο κι απαισιόδοξο μαζί... μου αρέσει αυτό το μείγμα. Όπως ακριβώς και η ζωή.... Γλυκόπικρη...
Enjoy.


Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Ρακέτα ή διάβασμα????

"Ρε κωλόπαιδο, πάρε το μπαλάκι σου από δω μην σου το...."
"Κοίτα τη βλαμμένη ρε! Πρώτη φορά πιάνει στη ζωή της ρακέτα;"
"Ο άλλος ο μαλάκας νομίζει ότι ξέρει να παίζει και το μόνο που έχει καταφέρει είναι να μας γεμίσει άμμο... γκρρρρρρρρρρ"

Πόσες φορές όλοι μας έχουμε σκεφτεί τα παραπάνω σε μια εξόρμηση στην παραλία; Ο ένας πάνω στον άλλο, η πετσέτα δίπλα στην πετσέτα, υπομονή με το τσουβάλι και όλα αυτά για λίγες ώρες χαλάρωσης και ήλιο στις αμμουδίες που είχαν την ατυχία να βρέχουν την πρωτεύουσα...
Γιατί δεν κάνουμε την ζωή μας ευκολότερη; Ας αντισταθούμε σθεναρά στην δικτατορία της ρακέτας και στον επεκτατισμό της μπάλας θαλάσσης! Αν οι μισοί από αυτούς που έπαιζαν ρακέτες, διάβαζαν ένα βιβλίο, η ζωή όλων μας θα ήταν καλύτερη.
Με αφορμή τις παραπάνω σκέψεις, σας δίνω μερικές ιδέες (ξέρω ότι πολλοί από σας, είστε με μια ρακέτα στο χέρι αυτές τις μέρες... παραδεχτείτε το).


Επιλογή Νο1


Μυστήριο, χιούμορ, δράση, πολλή μουσική, γκέι έρωτες, μέντορας και μαθητής, και κάποιες σωστές παρατηρήσεις για το τέλος. Συν τοις άλλοις, είναι και χοντρό χοντρό, ό,τι πρέπει για να αποκρούσετε τις αστοχες μπαλιές....



Επιλογή Νο2


Απλά υπέροχο... τα λόγια είναι περιττά όταν μιλάει η Άντελα Δημητρακάκη. Το εξώφυλλο και ο τίτλος λένε πολλά, αλλά οι σελίδες του βιβλίου ακόμα περισσότερα. Πολύ άμεσο, πολύ μοντέρνο, παράξενο, γρήγορο, γεμάτο ψυχή αυτό το βιβλίο.



Επιλογή Νο 3





Κλασικό κι αγαπημένο. Μια γλυκόπικρη γεύση θα σας αφήσει. Μπορεί να γράφτηκε πριν από 100 χρόνια περίπου, αλλά εμένα προσωπικά με άγγιξε, όχι μόνο γιατί είμαι γκέι, αλλά και γιατί είναι ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα που τα μεταδίδει τόσο ζωντανά που ζεις μαζί με τους ήρωες τον έρωτά τους, τις δυσκολίες τους, την συντριβή τους και... την ελπίδα τους.


Επιλογή Νο 4





Αν νομίζετε ότι ο τίτλος είναι τελείως κουκουρούκου, τότε έχετε απόλυτο δίκιο! Αν περιμένετε να καταλάβετε κάτι για το βιβλίο διαβάζοντας το οπισθόφυλλό του, τότε πλανάστε πλανην οικτρά... Αν θέλετε, όμως, να ξεραθείτε στα γέλια αψηφώντας τους διπλανούς λουόμενους που θα σας κοιτάνε σαν UFO, τότε δεν έχετε παρά να το διαβάσετε!



Επιλογή Νο 5




Και για τους πιο σοβαρούς της παρέας, έχουμε και Φιλιπ Ροθ. Το διάβασα πρόσφατα αυτό το βιβλίο. Ευτυχώς που έχει και επίμετρο και εξηγεί και κάποια πράγματα, αλλιώς θα είχα ξεχάσει κι αυτά που ξέρω από την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου...!
Μεγάλος μαέστρος της πλοκής ο Ροθ, σε αυτό το βιβλίο μας μεταφέρει στην Αμερική του μεσοπολέμου (και του πολέμου) και, μέσα από τα μάτια ενός εβραιόπουλου (τα μάτια της παιδικής του ηλικίας), ζωγραφίζει το σκηνικό της Αμερικής και του ρατσισμού.
Ένα μεγάλο ΑΝ είναι όλη η υπόθεση, ένα μεγάλο πείραμα, που αποδεικνύεται ότι έχει πολύ ενδιαφέρον... Σ' αυτές τις περιπτώσεις, αξίζει να αναρωτηθούμε το "εάν"...

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Γαμώ τους προγόνους μου, γαμώ!!

Πρώτη μου ανάρτηση στο blog και πραγματικά δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω. Ομολογώ ότι σκεφτόμουν εδώ και καιρό να ξεκινήσω ένα blog, αλλά αναρωτιόμουν τι ακριβώς θα μπορούσα να γράψω, τι θα μπορούσα να μοιραστώ εγώ με τους υπόλοιπους bloggers, μ'εσένα που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή.

Σκέφτηκα ότι βασικά μοιραζόμαστε εμπειρίες, γεγονότα που μας συμβαίνουν και πιστευουμε ότι θα έπρεπε να τα ακούσει και κάποιος άλλος, ή που θα έκαναν κάποιον να γελάσει, να θαμπωθεί, να μάθει, να μας μάθει, να αναρωτηθεί και γενικά να προκύψει ένα συναίσθημα, μια αλληλεπίδραση βρε παιδί μου...

Μια μικρή μου εμπειρία, λοιπόν, θα αναρτήσω κι εγώ για αρχή.


Δυτική Γαλλία... Ιούλιος 2007...

Πέντε μήνες έχουν περάσει από τότε που άφησα την "πατρική στέγη" και ξενιτεύτηκα στο εξωτερικό για πρώτη φορά. Ωραία εμπειρία το να βρίσκεσαι μόνος σου, μακριά από τις περισσότερες σιγουριές που έχεις μάθει να σε περιτρυγιρίζουν (ξέρετε τώρα... έτοιμο φαγητό, σιδερωμένα πουκάμισα, κάποιος να σε ξυπνήσει όταν όλα τα ξυπνητήρια παραδίνονται στην άρνησή σου να σηκωθείς από το κρεβάτι και άλλα τέτοια).
Πέντε μήνες μετά, λοιπόν, έχω μάθει να ζω αρκετά ανεξάρτητος, αλλά δεν έχω καταφέρει να εκπληρώσω και τον απώτερο σκοπό μου εκείνη την περίοδο, να νιώσω δηλαδή ελεύθερος σαν gay, να γνωρίσω gay άτομα(μπορούσα εύκολα να το κάνω, αφού εκεί που δούλευα γνώρισα ένα παιδί που ήταν σίγουρα gay)...

Στους 5 μήνες λοιπόν, ο Pierre (ας πούμε ότι τον έλεγαν Pierre εκείνο το παιδί) με καλεί στη γιορτή που θα έκανε για τα γενέθλιά του. Την επόμενη μέρα ακριβώς θα άφηνα την πόλη αυτή και θα γύριζα στην Ελλάδα (οι βαλίτσες μου είναι ήδη έτοιμες, όταν πάω στο πάρτυ).

Στο σπίτι του επικρατεί ωραία ατμόσφαιρα, καθόμαστε στον κήπο μιας και ο καιρός έιναι με το μέρος μας και γινόμαστε όλο και περισσότεροι ώρα με την ώρα.
Το κέφι ανάβει, οι Γάλλοι εκεί στα δυτικά είναι γνωστοί για τις αλκοολικές τους τάσεις και τα μπουκάλια του κρασιού αρχίζουν να σχηματίζουν ένα μικρό σωρό σε μια γωνία της κουζίνας (αυτό δεν το θυμάμαι ακριβώς, αλλά ήθελα να το γράψω, μου ταίριαζε...... έτσι κάνετε κι εσείς οι άλλοι bloggers άραγε;...).

Μετά από αρκετές ώρες ανεξέλεγκτης οινοποσίας, μπυροποσίας, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, έρχεται ένας Γάλλος που δεν μου είχε μιλήσει όλη το βράδυ και με ρωτάει πώς με λένε και τα σχετικά. Προλαβαίνει κάποιος και του εξηγεί ότι δεν είμαι Γάλλος, αλλά Έλληνας, φίλος και, μέχρι πρότινος, συνάδελφος του Pierre. Γουρλώνει τότε τα μάτια του εκείνος και μου δίνει την εντύπωση ότι θα ξεράσει πάνω μου ο τύπος...
Δεν κατάλαβα ότι η αντίδρασή του αυτή ξεκίνησε όταν άκουσε τις λέξεις "...de Grèce".
Γι' αυτό, ακόμα θυμάμαι αυτό που με ρώτησε, γι' αυτό γελάω ακόμα και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που ΔΕΝ απάντησα "Bah, oui!...".
Τι με ρώτησε; Μα φυσικά: "Tu es homo?".
Αστείο φυσικά που έκανε όλους τους διπλανούς να ξεκαρδιστούν στα γέλια κι εμένα να αρχίσω να αναρωτιέμαι αν το πουκάμισο που φορούσα ήταν τελικά τόσο gay όσο πίστευα όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ελάχιστες ώρες νωρίτερα!
Τελικά άρχισα να γελάω κι εγώ κάπως αμήχανα και να φαντάζομαι πόσο πολύ θα ήθελα όντως να ήμουν εκείνη τη στιγμή στην αρχαία Ελλάδα, σε ένα συμπόσιο με άφθονο κρασί (έστω και νερωμένο), ωραίους άντρες στα διπλανά ανάκλιντρα και (ας πάει και το παλιάμπελο) μια σεβάσμια γερασμένη αδελφή να μας εξηγεί το μύθο του σπηλαίου χουφτώνοντας το κολαράκι του διπλανού τεκνού...

Ακόμα θυμάμαι εκείνο το περιστατικό και πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο που έγινε τη μέρα πριν φύγω από τη Γαλλία... Το ερώτημα είναι: Αν μου συνέβαινε τώρα κάτι ανάλογο τι θα σκεφτόμουνα ή πώς θα αντιδρούσα; :)