Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Γαμώ τους προγόνους μου, γαμώ!!

Πρώτη μου ανάρτηση στο blog και πραγματικά δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω. Ομολογώ ότι σκεφτόμουν εδώ και καιρό να ξεκινήσω ένα blog, αλλά αναρωτιόμουν τι ακριβώς θα μπορούσα να γράψω, τι θα μπορούσα να μοιραστώ εγώ με τους υπόλοιπους bloggers, μ'εσένα που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή.

Σκέφτηκα ότι βασικά μοιραζόμαστε εμπειρίες, γεγονότα που μας συμβαίνουν και πιστευουμε ότι θα έπρεπε να τα ακούσει και κάποιος άλλος, ή που θα έκαναν κάποιον να γελάσει, να θαμπωθεί, να μάθει, να μας μάθει, να αναρωτηθεί και γενικά να προκύψει ένα συναίσθημα, μια αλληλεπίδραση βρε παιδί μου...

Μια μικρή μου εμπειρία, λοιπόν, θα αναρτήσω κι εγώ για αρχή.


Δυτική Γαλλία... Ιούλιος 2007...

Πέντε μήνες έχουν περάσει από τότε που άφησα την "πατρική στέγη" και ξενιτεύτηκα στο εξωτερικό για πρώτη φορά. Ωραία εμπειρία το να βρίσκεσαι μόνος σου, μακριά από τις περισσότερες σιγουριές που έχεις μάθει να σε περιτρυγιρίζουν (ξέρετε τώρα... έτοιμο φαγητό, σιδερωμένα πουκάμισα, κάποιος να σε ξυπνήσει όταν όλα τα ξυπνητήρια παραδίνονται στην άρνησή σου να σηκωθείς από το κρεβάτι και άλλα τέτοια).
Πέντε μήνες μετά, λοιπόν, έχω μάθει να ζω αρκετά ανεξάρτητος, αλλά δεν έχω καταφέρει να εκπληρώσω και τον απώτερο σκοπό μου εκείνη την περίοδο, να νιώσω δηλαδή ελεύθερος σαν gay, να γνωρίσω gay άτομα(μπορούσα εύκολα να το κάνω, αφού εκεί που δούλευα γνώρισα ένα παιδί που ήταν σίγουρα gay)...

Στους 5 μήνες λοιπόν, ο Pierre (ας πούμε ότι τον έλεγαν Pierre εκείνο το παιδί) με καλεί στη γιορτή που θα έκανε για τα γενέθλιά του. Την επόμενη μέρα ακριβώς θα άφηνα την πόλη αυτή και θα γύριζα στην Ελλάδα (οι βαλίτσες μου είναι ήδη έτοιμες, όταν πάω στο πάρτυ).

Στο σπίτι του επικρατεί ωραία ατμόσφαιρα, καθόμαστε στον κήπο μιας και ο καιρός έιναι με το μέρος μας και γινόμαστε όλο και περισσότεροι ώρα με την ώρα.
Το κέφι ανάβει, οι Γάλλοι εκεί στα δυτικά είναι γνωστοί για τις αλκοολικές τους τάσεις και τα μπουκάλια του κρασιού αρχίζουν να σχηματίζουν ένα μικρό σωρό σε μια γωνία της κουζίνας (αυτό δεν το θυμάμαι ακριβώς, αλλά ήθελα να το γράψω, μου ταίριαζε...... έτσι κάνετε κι εσείς οι άλλοι bloggers άραγε;...).

Μετά από αρκετές ώρες ανεξέλεγκτης οινοποσίας, μπυροποσίας, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, έρχεται ένας Γάλλος που δεν μου είχε μιλήσει όλη το βράδυ και με ρωτάει πώς με λένε και τα σχετικά. Προλαβαίνει κάποιος και του εξηγεί ότι δεν είμαι Γάλλος, αλλά Έλληνας, φίλος και, μέχρι πρότινος, συνάδελφος του Pierre. Γουρλώνει τότε τα μάτια του εκείνος και μου δίνει την εντύπωση ότι θα ξεράσει πάνω μου ο τύπος...
Δεν κατάλαβα ότι η αντίδρασή του αυτή ξεκίνησε όταν άκουσε τις λέξεις "...de Grèce".
Γι' αυτό, ακόμα θυμάμαι αυτό που με ρώτησε, γι' αυτό γελάω ακόμα και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που ΔΕΝ απάντησα "Bah, oui!...".
Τι με ρώτησε; Μα φυσικά: "Tu es homo?".
Αστείο φυσικά που έκανε όλους τους διπλανούς να ξεκαρδιστούν στα γέλια κι εμένα να αρχίσω να αναρωτιέμαι αν το πουκάμισο που φορούσα ήταν τελικά τόσο gay όσο πίστευα όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ελάχιστες ώρες νωρίτερα!
Τελικά άρχισα να γελάω κι εγώ κάπως αμήχανα και να φαντάζομαι πόσο πολύ θα ήθελα όντως να ήμουν εκείνη τη στιγμή στην αρχαία Ελλάδα, σε ένα συμπόσιο με άφθονο κρασί (έστω και νερωμένο), ωραίους άντρες στα διπλανά ανάκλιντρα και (ας πάει και το παλιάμπελο) μια σεβάσμια γερασμένη αδελφή να μας εξηγεί το μύθο του σπηλαίου χουφτώνοντας το κολαράκι του διπλανού τεκνού...

Ακόμα θυμάμαι εκείνο το περιστατικό και πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο που έγινε τη μέρα πριν φύγω από τη Γαλλία... Το ερώτημα είναι: Αν μου συνέβαινε τώρα κάτι ανάλογο τι θα σκεφτόμουνα ή πώς θα αντιδρούσα; :)

7 σχόλια:

Αλέξης Ν. είπε...

Λόγω της αμηχανίας, μάλλον σου ξέφυγε η ειρωνία... Φαντάσου, τώρα, προκατάληψη ο Γάλλος (έστω και για πλάκα), που "θεωρεί" τους Έλληνες όλους homo... Ποιους, τους Έλληνες, μια ακραία ομοφοβική κοινωνία...

Καλή αρχή με το μπλογκάκι!

Nick είπε...

Πως θα αντιδρουσες; Για να το σκεφτεσαι και να απασχολει το μυαλο σου μαλλον σημερα θα αντιδρουσες διαφορετικα απο τοτε..χμ

Kος Μηδενικός είπε...

Το θέμα είναι και τι απάντησες τότε! Χαχα! Και από ό,τι φαντάζομαι μάλλον απλά γέλασες. Φαντάζομαι ότι έχει σημασία που σε ρωτάνε και υπό ποιες συνθήκες.

Καλή αρχή με το Blog σου!

υ.γ. Εμείς οι bloggers δεν είμαστε κάποια φυλή από τον Άρη...χαχαχα...είμαστε αναμεσά σας...χαχα!!

Dimosthenis είπε...

Αλέξη Ν., ναι, προφανώς εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω, έστω και με μια αντιστοιχη έξυπνη ατάκα...
Nick, συμφωνώ. Σήμερα θα αντιδρούσα διαφορετικά και όχι απλά με ένα μουδιασμένο χαμόγελο, όπως πολύ σωστά το μάντεψε ο Zero Point.

Zero Point, ακόμα σας ανακαλύπτω εσάς τους bloggers! Ευχαριστώ για τις ευχές σας και που καταδέχεστε να το επισκέπτεστε παρόλο που είναι φτωχό ακόμα! :(

Υπόσχομαι να το εμπλουτίσω λίαν συντόμως... μέχρι τότε.... υπομονή!

Dimosthenis είπε...

Ξέχασα να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και δημοσίως στο Zero Point! Ξέρει αυτός!

mahler76 είπε...

Kalή αρχήηηη

Ο Μικρός Ναυτίλος είπε...

και στην Αγγλία τα ίδια λένε! εμείς τα ανακάλυψαμε όλα!!