Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Deadlines


Δεν ξερω τι ρόλο παίζουν τα deadlines στη ζωη σας, αλλά στη δική μου ζωή μάλλον είναι αρκετα σημαντικά. Είναι και θέμα χαρακτήρα, θα μου πείτε...
Η αίσθηση που έχουμε για το χρόνο που περνά και για τις δυνατότητες που μας δίνονται να τον αξιοποιήσουμε διαφέρει πολύ από άτομο σε άτομο. Το ερώτημα που τίθεται είναι: τι θέση δίνουμε στο χρόνο και πώς αυτός μας επηρεάζει.

Το βασικότερο είναι να αποφασίσεις τι είναι το πιο σημαντικό τελικά: αυτό που θα κάνεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρόνο ή η οριοθέτηση του χρόνου αυτού; Στη δεύτερη περίπτωση που ενδιαφέρει και το συγκεκριμένο ποστ, προφανώς ανήκεις στην κατηγορία "και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο". Δεν είναι κάπως αλλαζωνικό να θέλουμε να φέρουμε το χρόνο στα μέτρα μας; Όταν έχεις να πας ένα ταξίδι, αυτό ίσως είναι θεμιτό. Και στο κάτω κάτω πληρώνεις κι ένα εισιτήριο, βρε αδερφέ. Αν προσπεράσουμε όμως την περίπτωση αυτή (και αντίστοιχες τέτοιες περιπτώσεις) και έρθουμε σε θέματα πιο προσωπικά, τότε εκεί τα πράγματα περιπλέκονται. Όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπινες σχέσεις, δε μπορείς να απαιτήσεις χρονικά όρια, δεν μπορείς να περιορίσεις τον χρόνο, γιατί πολύ απλά ο χρόνος σαν παράμετρος πρέπει να θυσιάζεται στο "μαζί" και στη συναίνεση. Μπορείς μόνο να τον διαπραγματευτείς (αν μπορείς βέβαια).
Το "ζήσε το τώρα και ύστερα ανησυχείς για το μετά" έχει πολλούς οπαδούς. Ποιος όμως θα πληρώσει το τίμημα αν αυτό το "μετά" πέσει σαν κεραμίδα στο κεφάλι μας;
Αυτό είναι και το νόημα της φράσης, φυσικά. Ενέχει ένα ρίσκο το οποίο είναι απόλυτα δικαιολογημένο και το γνωρίζουν όλοι από την αρχή.
Ο χρόνος είναι για να τον ζούμε και να τον εκμεταλλευόμαστε θα ήθελα να πιστέψω. Τώρα, αν χρειάζεται να κάνουμε κι έναν αγώνα (μικρό ή μεγάλο), για να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ότι όλα τα καλά μπορεί κάποτε να τελειώσουν ή ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά, τότε καλό είναι να γίνει κι αυτό. Είναι τελικά τόσο ανούσιο να κοιτάς το χρόνο και να διαμορφώνεις τη ζωή σου με βάση αυτόν... Η ζωή έχει πάντα τον τρόπο να ακυρώνει και τα πιο καλομελετημένα σχέδια, όσο κι αν προσπαθούμε να τα σκεφτόμαστε όλα από πριν...

Το πιο απολαυστικό με το χρόνο είναι μάλλον να τον μοιράζεσαι. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι αυτός μετράει αντίστροφα, πού ξέρεις; Μπορεί το χρονόμετρο να μηδενιστεί και να αρχίσει πάλι να μετράει, αυτή τη φορά από το μηδέν προς το άπειρο. Καταλήγω να συμφωνήσω με τον φίλο μου, τον Μηδενικό... όλα οδηγούν στο μηδέν και όλα από κει ξεκινάνε...

...dejar pasar el tiempo...

7 σχόλια:

Arnold Böcklin είπε...

Αμαν αυτά τα πόστ για τα μηδενικά και τους χαμένους χρόνους... Σκιάχτηκα πάλι.
Εγώ πιστέυω ότι ο χρόνος είναι προσωπική, ψυχολογική υπόθεση. Δεν υπάρχει καν... Ένα ραντεβού μαζί μου το αποδεικνύει άλλωστε αυτό.

Επίσης τείνω να πιστέψω ότι ο φυσικός χρόνος υπακούει σε ρυθμούς τελείως ακανόνιστους σε σχέση με αυτούς που επιβάλλουμε στη ζωή μας.
Η λύση δηλαδή είναι η εναλλαγή στη διαδοχή των γεγονότων, που μας ορίζουν, έτσι ώστε η μνήμη μας να μένει πάντα παγιδευμένη και να μεγιστοποιεί τον εσωτερικό μας χρόνο. Αυτά

apos είπε...

Επειδή είδα κάτι γνώριμο στο τέλος, σου θυμίζω αυτό που λέει ο Joaquín Sabina σε ένα τραγούδι του: «no hay nostalgia peor que añorar lo que nunca jamás sucedió».

Το πώς οι άνθρωποι διαχειρίζονται το χρόνο, ώστε να μην τους συμβεί το μεγάλο κακό που περιγράφεται επάνω (να νοσταλγούν αυτό που ποτέ δεν συνέβη), είναι μια διαφορετική, περίπλοκη, ίσως και ενδιαφέρουσα ιστορία.

Kος Μηδενικός είπε...

Λέω και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα ντε! Δεν ήξερα ότι σας επηρεάζει τόσο πολύ. Θα τα κόψω...!

Dimosthenis είπε...

@ Arnold: Συμφωνούμε απόλυτα σ' αυτό που λες για το φυσικό χρόνο. Απ' οπου και να τον πιάσεις σου φεύγει. Τι σου μένει; Να τον αντικαταστήσεις από το δικό σου (ΚΑΤΑΔΙΚΟ ΣΟΥ) προσωπικό χρόνο. Και παραπέμπω πάλι στο ποστ για το πότε ο χρόνος είναι απολαυστικός.

@ apos: νομίζω ότι ο Joaquín έχει πολύ δίκιο... μήπως είναι η ιστορία της ίδιας της ζωής;

@ Zero: Όχι, Μηδενικό μου, μην τα κόψεις. Μας εμπνέεις! Ακόμα να το καταλάβεις;;

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Πάρα πολύ απλά και με το θάρρος της γνώμης της ηλικίας μου, δεν έχω δει ποτέ να ζει αλλού παρά μόνον στο τώρα.
Αυτό είναι και καλό και κακό - αλλά, κυρίως, είναι αναγκαιότητα αδήριτη της ζωής!
Το πριν μπορεί να είναι καλό, μπορεί να το νοσταλγούμε γλυκά - ακόμη κι αν μόνον στην δημιουργική φαντασία μας υπήρξε έτσι όπως το ανακαλούμε. Πάντως πέρασε, πάει, έφυγε, ανεπιστρεπτί και, επομένως, αν του δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα, κινδυνεύει να λειτουργήσει ως δύναμη ανάσχεσης, που τείνει να μας κρατάει πίσω.
Το μετά, πάλι, είναι πολύ μεγάλη ιστορία. Μ' όλες του τις συνεκδοχές μπορεί να έρθει μπορεί και να μη έρθει. Μονάχα ανασφάλεια προδίδει η εμμονή στο μετά, ο συνεχής προγραμματισμός ή η λήψη μέτρων για ένα κάποιο μετά, που από την φύση του ωθείται διηνεκώς προς το μέλλον, δεν συμπίπτει ποτέ μαζί μας χρονικά...
Μόνο δικό μας μένει το τώρα - μη το χάνεις ούτε για χάρη του πριν ούτε για χάρη του μετά!
;-)

fvasileiou είπε...

Έχω μια αρχή για τα deadlines: Τα θέτω μόνο και μόνο για να τα αθετήσω.
Διαβάζοντας το ποστ σου καταλαβαίνω πόσο ασυμμάζευτος είμαι με τον χρόνο μου. Τα πάντα, όλες μου οι πράξεις, τα προγράμματα, οι σκέψεις, οι δουλειές, οι σχέσεις, ξεχειλίζουν από τα χρονικά όρια που τους έχουν τεθεί.
Θα μου πει κάποιος: Ο χρόνος είναι υποκειμενικός. Είναι βίωμα. Και θα πάω πάσο, γιατί έτσι είναι και το πιστεύω. Αλλά το κακό είναι ότι υπάρχει κι ένα αντικειμενικό τέλος κάπου...

Kος Μηδενικός είπε...

Ερώτηση: Το Deadline υπήρξε και Dead Line για το Blogging;